Zo zijn er natuurlijk veel voorbeelden van het perfectionistische leven waar wij allemaal naar streven. Wij vragen ons af of dit wel echt nodig is. Maakt dit het leven leuk, zoals het bedoeld is? Naar onze mening niet.

Ook wij hebben geprobeerd om zo perfect mogelijk alles te doen, totdat we wakker werden geschud. ‘HALLO! Waar zijn wij nou helemaal mee bezig? Voor wie leef jij precies?’ ‘Oh ja, voor mijzelf en mijn gezin.’

Iets fout doen, daar was ik lange tijd bang voor. Wat zou de buurman hiervan denken? Of: Mag ik dit wel? Wat nou als iemand heel erg boos op mij wordt? Dit zijn allemaal gedachten die ik lange tijd heb gehad. Tot het moment dat ik in begon te zien dat ik het was die de wereld maakte, zoals ik hem zag. Dat betekende dat ik die wereld ook anders kon gaan zien! 
Ik heb veel gelezen over hoe de hersenen werken, hoe informatie wordt verwerkt. Trainingen gevolgd waarin ik steeds meer leerde over mijzelf, mijn handelen, mijn denkpatronen en mijn vaste manier van denken. Ik kwam tot de ontdekking dat mijn gedachten steeds heel afkeurend waren over mijzelf. Terwijl ik heel begripvol was naar iemand anders toe als diegene hetzelfde deed. Dat is achteraf gezien best vreemd. 

Prototype

Ik kwam er achter dat falen nodig is om verder te komen. Dit is wat ik bedacht heb: 

Zie het probeersel (een tekening, een proefwerk, een vriendschap, een sport…) als een prototype. Door het te gaan gebruiken, wordt deze getest. Jij vindt er iets van en jouw omgeving (thuis, school, vrienden) vindt er iets van. Ben ik zelf tevreden met mijn prototype? Is het antwoord ja? Dan is het goed zoals het is. Zou ik er nog iets aan kunnen veranderen voor de volgende keer?

Bijvoorbeeld dat het minder tijd kost of dat het nog leuker wordt om het te maken. Vaak gebruik ik de inzetmeter, zoals je kunt vinden in het hoofdstuk ‘Tools’ van ons werkboek. 

Is het het antwoord ‘nee, want de omgeving vindt het niets’, dan kun je na gaan denken: ‘ga ik het nu aanpassen, of ben ik wel tevreden?’ 
Had je er meer uit kunnen halen, dan pas je het prototype iets aan. (je hoeft niet helemaal opnieuw te beginnen!)

Vallen en opstaan

Op mijn veertigste ben ik begonnen met trompet spelen. Typisch gevalletje van ‘Nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’. Dat zou ik voorheen nooit in mijn hoofd gehaald hebben. Want: ‘muziek is niet voor mij weggelegd, ik ben te oud, trompet is niet cool, wat zal die-en-die denken?’ Allemaal ‘waarheden’ die ik aan het verzamelen was, om er maar vanaf te kunnen zien. 
Nu weet ik dat nieuwe dingen leren inhoudt dat het moet mislukken, dat je moet oefenen, herhalen, verbeteren en weer proberen.

Vergelijk met jezelf, niet met een ander

Wat mij helpt is dat ik kijk naar wat er al verbeterd is ten opzichte van de vorige keer. Wat ik niet (meer) doe, is vergelijken met een ander. Want dit is namelijk niet mogelijk. Die ander kan het al duizend keer hebben geoefend, of diegene heeft extra uitleg gevraagd of opgezocht, of diegene heeft langere benen dan jij, of betere materialen dan jij, of…. Verzin het maar.

Er zijn zoveel factoren, waardoor je het niet kunt vergelijken. Je kunt wel jezelf met jezelf vergelijken, want die ‘waarden’ zijn hetzelfde. Misschien lukt het de ene dag beter dan de andere dag. Dan kun je gaan kijken wat er anders is dan de vorige keer. Heb je een steviger ontbijt gegeten dan de vorige keer, minder suiker gegeten, beter geslapen, was er minder geluid in de klas of was je vandaag heel erg vrolijk? Allemaal factoren die echt wel meespelen. 

Dus maak een prototype, waar jij blij mee bent! Test het en verbeter steeds een klein stukje en test het opnieuw. Nieuwe probeersels zijn nooit helemaal mislukt, er is altijd iets WEL goed gegaan. Ga daar naar op zoek! Van falen, kun je halen!